Hoe betaal jij voor de liefde?

24 januari 2020

Ik was naar een voorstelling van het Noord Nederlands Toneel (NNT) genaamd Love.
“A dance performance that feels like a tinder-session”.

Dat bleek een zeer kloppende omschrijving. Over het podium kwamen allerlei verschillende
manieren waarop mensen naar liefde zoeken. De een speelt het blonde meisje voor die stoere
sterke kerel. De ander speelt de stoere sterke kerel voor dat schattige meisje. Weer een ander
heeft de hoop verloren en de liefde in alcohol of drugs gevonden, weer een ander denkt dat
liefde hetzelfde is als ‘iemand uit de shit helpen’. Nog een die verliefd lijkt op zichzelf en niet
van zijn spiegelbeeld in zijn mobiel kan wijken. En dan nog het karate-meisje, zo gewend dat
liefde pijn doet, dat je zo’n katje niet zonder handschoenen moet willen aanpakken.

En dan was er daar nog een vreemde vogel. Een man, lang, slungelig, met een baard, beetje
nerdy. Dat en dan in een jurk. Het was totaal out of context. Hij was de hele voorstelling bezig
om keer op keer een mooie foto te maken voor op de kerstkaart (je weet wel, waar alles er zo
gezellig op uit ziet, net als in de Allerhande, alleen krijgen die mensen ervoor betaald om lachend
op de foto te staan).

Tot je doorkrijgt dat hij elke keer met een andere partner op de foto gaat. Elke keer precies
dezelfde handeling, maar steeds een andere partner. Het werd een soort gimmick. Het was
lachwekkend en ook irritant, steeds weer datzelfde hoge lachje, steeds weer die schone schijn,
een soort Mrs. Bucket (of moet ik zeggen Bouquet?). ‘Oh nee, daar gaan we weer’ hoorde je
iedereen grinniken in de zaal als hij in die jurk weer voorbij kwam.

Toen sloeg de voorstelling om en werd het grimmiger. Hij had iedereen gehad. Er was niemand
meer over. En hij werd door iedereen uitgekotst. Iedereen was klaar met hem. Behalve de oude
wijze vrouw die de liefde speelde. De liefde probeerde hem nog op de been te krijgen. De liefde
probeerde nog met hem te dansen. Je zag dat hij wou, maar hij was moe, hij kon niet meer, na
zoveel pogingen, onhandige pogingen, maar hij wist ook niet beter. Na zo van zichzelf te zijn
verdwaald, na zó zijn best te hebben gedaan, en op zijn manier geprobeerd te hebben de liefde
te verdienen … en dan uitgekotst worden. Het was teveel. Hij ‘stierf’ op het podium.

Ik zocht ondertussen driftig naar de Fischermen’s Friends.

Het deed me zo denken aan zoveel mensen die ik zie in mijn praktijk. En aan die ene speciale die
ik soms tegenkom in de spiegel. Hoe druk we zijn om ons in allerlei bochten te wringen om “de
liefde te verdienen”. Dingen niet zeggen of doen die we wel zouden willen zeggen of doen. Dingen
die we wel zeggen of doen, maar eigenlijk niet zo voelen of willen. En uiteindelijk allemaal vanuit
het idee (daar komt het toch altijd weer op terug) ‘niet goed genoeg te zijn’.

Er is niets in de natuur wat er op wijst dat dit een biologische wet is. Sterker nog alles wijst naar
het tegendeel. Er is plek voor alles, er zijn nooit genoeg madeliefjes, ook al lijkt het ene madeliefje
toch best wel op het andere. Er is altijd plek voor nog een puppy, nog een grasspriet of nog een orka.
En geen enkele soortgenoot zegt ooit: nou jij bent wel een rare orka, jij bent echt niet goed genoeg.

Alleen wij mensen. Met dat fantastische brein van ons. Halen ons dingen in het hoofd. En leven dan
alsof dat de waarheid is.

En hoe moeilijk het is te geloven dat je gewoon kunt zijn, zoals je bent. Dat dat genoeg is. Meer dan
genoeg. Dat je niet anders hoeft te zijn of meer hoeft te kunnen of nog beter te zijn in wat dan ook om
de liefde te verdienen.