Week 3 - de moed om 't eens even rustig onder ogen te zien

Ik zit al een paar dagen niet zo lekker in mijn vel. Ik doe wat nodig is en verder lig ik op de bank met de poes op schoot tv te kijken, thee te drinken en chocola te eten. In mijn hoofd tollen 101 gedachten en dingen 'waar ik wat mee moet', maar geen idee wat. Ik heb er geen zin in om er over na te denken. Een vriendin komt langs in mijn, net als een speer opgeruimde en gestofzuigde, huis en bij de vraag 'maar hoe is het nou met jou?', begin ik al te tranen. Ik maak me er wat vanaf door het op een veilig onderwerp te gooien. Later belt een andere vriendin. 'Ik was benieuwd hoe het met je was naar aanleiding van onze vorige keer' (toen ik iets had laten doorschemeren dat ik niet zo lekker zat). Tot zover één van mijn piekerpunten 'ik sta er ook altijd alleen voor'. 

'Als je nog eens ergens een boom over wilt opzetten danneh ...' zegt ze.
'Ja, ja, ach het is gewoon maar geneuzel en ik weet niet precies wat, dus daar ga ik je niet mee lastig vallen.'
'Zeg je dat ook altijd tegen je cliënten?' (ze kent me langer dan vandaag)
Mopperend en betrapt: 'Nee, nee, dat zeg ik niet tegen mijn cliënten. Dan zeg ik 'Nou, kom maar op' en sta ik met mijn stift in de aanslag voor het whiteboard.'

Die avond ga ik er dan toch voor zitten.
'Nou kom maar op Renie, wat is er dan allemaal loos?'
Ik zit klaar met een pen en een A4tje.

Ik begin te mindmappen en blijf dingen toevoegen tot het moment dat er op de vraag 'Is er nog meer?' niets meer komt.
'Nee dit is het wel zo'n beetje.' klinkt het van binnen.
Zeker weten? Zeker weten.

Ik kijk naar mn A4tje. Toegegeven, er staat best wat op.
Maar die enorme grote duistere massa van de afgelopen dagen lijkt wat weg te vallen.
Hoe groot en duister en enorm het ook moge zijn ... het past allemaal nog op een A4tje.

Nu neemt het niet meer mijn hele hoofd over in een soort van brainfog-vage-mist, maar ligt het
voor me, uit mij, als puzzeltjes om op te lossen of los te laten.
Daar houdt mijn brein wel van. Puzzelen.

De volgende dag zet ik de eerste acties al in beweging.
De zwaarheid is verdwenen.

Is alles daarmee opgelost?
Nee zeker niet.
Maar ik heb wel mijn bewegingsruimte terug. 

Het vraagt moed om de dingen in de ogen te kijken, het niet-zo-frisse, het-gatsie-wil-ik-eigenlijk-niet-aan-denken, dat-wat-je-nooit-op-je-Insta-zou-zetten. En toch, we hebben het allemaal. Anders misschien, maar toch, allemaal. Het geeft lucht en ruimte om verder te kunnen. Want alleen als we weten waar we mee van doen hebben, kunnen we ook daadwerkelijk iets doen.