Een blog over uitstellen een dag later schrijven ... je moed het maar durven!

En nog een spelfout maken in de titel ook!
Niets menselijks is mij vreemd! 🙂

Maar even serieus. Een blog over uitstellen. Ik ben er zo goed in (uitstellen dan hè). Want wat ik niet zie, bestaat niet … (uh-huh).

En ik snap soms niet goed waarom. Want als ik dan eenmaal gedaan heb wat ik zo lang heb uitgesteld, dan

1. is het vaak heel snel voor elkaar;
2. voelt het heel lekker opgeruimd (vooral in mijn hoofd);
3. komt er weer van alles in beweging

Herken je dat?

Natuurlijk weet ik stiekem best waarom ik iets uitstel. Het zijn vaak van die ‘gedoe’-dingen. Iets waar je nog geen beslissing over hebt genomen, iets wat je nog moet uitzoeken hoe het überhaupt werkt, je voorbereiden op iets wat je heel erg leuk vindt maar ook heel erg spannend, dat soort dingen

Ik las laatst ergens een paar regels over uitstellen (of procrastination zoals het zo mooi in het Engels klinkt). Er stond zoiets als ‘uitstellen kost alleen maar tijd en het enige wat het oplevert is meer belasting en meer stress.’

Dat resoneerde bij mij. Want:

• als uitstellen alleen maar meer belasting en meer stress oplevert …
• en ik doe het toch …
• … wat is dan de winst van uitstellen? (die blijkbaar groter is dan de extra belasting en de stress bij elkaar!) (anders zou ik het niet doen, ik ben tenslotte niet gek … 🙂  )

Is dat een goeie vraag of niet!
Ik ga eerst even thee halen …

Waar was ik gebleven?
Ah ja, de winst van het uitstellen. Ineens schoten mijn gedachten een laagje dieper.

Het gaat niet om beslissingen die ik nog niet genomen heb. Het gaat vaak over beslissingen die ik allang genomen heb, maar die er toe leiden dat ik meer verantwoordelijkheid ga pakken als ik daar in het openbaar voor uit kom. Of beslissingen waarvan ik weet dat de ander daar niet blij mee zal zijn en dat ik dus iemand ga teleurstellen.

Het gaat niet om dingen waarvan ik niet weet hoe het moet. Het gaat om dingen die mij zo ingewikkeld voorkomen dat ik denk: dat gaat mij vast niet lukken.

En je half half voorbereiden op iets wat je graag wilt is altijd veilig. Gaat het goed dan ben je briljant, gaat het niet goed, dan was het omdat je niet genoeg tijd hebt gehad … (yeah right).

Bottom line … het gaat er dus eigenlijk om dat ik niet de kans wil lopen te ontdekken dat ik iets niet kan of wordt afgewezen om iets wat ik graag wil of zo voel.

Zo, zitten we daar ineens op de kern van waar moed en bemoediging over gaan!

Stel dat ik niet zou worden afgewezen?
Stel dat ik nog steeds dezelfde Renie blijf, ook als iets me niet lukt?

En daar kwam de energie! Ik heb afgewassen, m’n hele financiele administratie bijgewerkt, ben helder geweest tegen een aantal mensen, eindelijk nieuwe sokken gekocht (because I’m worth it!), de AH-moestuintjes overgepot, en mezelf niet op de kop gegeven dat ik een blog over uitstellen een dag later schrijf, maar alsnog gewoon gedaan!

Mijn hoofd is weer helder, mijn richting weer duidelijker.
En ik vind het spannend! Maar op een avontuurlijke manier spannend.

Dat het ook ontspannend kan zijn om NIET uit te stellen …
daar ga ik de komende tijd eens even lekker op kauwen.

En nu  maar hopen dat ik niet de enige ben! Als je wilt, laat een reactie achter over hoe dit voor jou is, dat zou mij moed geven! 🙂

Moedige groeten,
Renie