Of ik wel eens een klavertje vier heb gezien?
Ik maak tijdens de lunchpauze van een opleidingsdag met een collega een ommetje door de wijdse omgeving. Al geruime tijd staat ze voorovergebogen in het gras te turen. Haar vraag geeft enig idee over waarom ze zo doet.
Ik moet echter lachen. Klavertjes vier? Ja doei! Die bestaan toch helemaal niet. Ik heb ze wel eens gezien hoor, maar dan alleen in de Donald Duck. Als cartoon, of als logo, maar een echt klavertje vier? Nee, natuurlijk niet!
“Aha!” Ineens staat ze triomfantelijk overeind met in haar hand iets groens. “Tadaaa!” roept ze.
Ik loop naar haar toe en ze opent haar hand.
Vol ongeloof staar ik naar het groene klavertje, dan kijk ik naar haar, dan weer terug.
Wel potverdriedubbeltjes! Een klavertje vier!
“Ik zag ze ook nooit, totdat een vriendin me er een liet zien”, vertelt ze, “daarna vond ik binnen een half uur ook eentje.”
Die uitdaging ga ik aan. Voor ik het weet sta ik net als zij voorovergebogen met mijn vingers door het gras te gaan.
En warempel, daar was ie ineens, mijn eerste echte eigen zelf gevonden klavertje vier! 
Ik weet niet meer waar die scholingsdag over ging. Het belangrijkste leerde ik in die lunchpauze:
“Je gaat het pas zien, als je het hebt gezien”.
En daar heb je iemand voor nodig, die net een stapje verder is, die het je laat zien.
De hele wereld zit er vol mee.
Wat zou jij graag willen leren of laten zien?
