Nee, dat is niet beledigend bedoeld! Ik zeg niet dat je een vis bent, maar dat je er op lijkt, op een bepaalde manier.
Dit is wat ik bedoel:
Een vis is een waterdier. Een vis hoort thuis in het water.
Als je een vis uit het water haalt, gaat hij ‘raar’ doen.
Hij gaat met z’n kieuwen klapperen, maakt happende bewegingen met zijn bek en slaat met zijn staart en gooit zijn kieuwen in het rond.
Je kunt daar dan naar kijken en medelijden hebben en de vis proberen te helpen door ‘m beet te houden, z’n staart tegen de grond te drukken zodat hij wat rustiger blijft of er zelfs een pilletje instoppen zodat hij minder beweegt.
Je kunt een vis op het droge op allerlei manieren helpen om zich aan te passen aan een wereld zonder water, maar uiteindelijk helpt maar 1 ding:
Die vis moet terug het water in!
En zodra vis terug in het water is, zwemt vis gewoon weg alsof er niets aan de hand is. Klapperende kieuwen en staart zijn verdwenen als sneeuw voor de zon!
Mensen hebben ook een soort van water. Bij mensen heet dat water: verbinding met anderen. Een gevoel van erbij horen, een gevoel van een plek hebben, een gevoel van van waarde te zijn, iets te betekenen voor anderen. Positieve bemoedigende contacten met andere mensen.
Als je een goed gevoel hebt over je contacten met vrienden, familie, partner en collega’s dan gaat het goed met je. Je zit in de flow. Thuis loopt het lekker, op het werk kun je je ei kwijt en kun je samen met anderen mooie dingen bereiken en in je vrije tijd doe je leuke dingen samen met anderen waarbij je kunt lachen en ontspannen.
Zodra hier echter wat mis gaat, zodra we een mens uit zijn ‘water’ halen, gaat hij ‘raar’ doen: twijfelen, onzeker worden, zich snel irriteren, snauwen, boos worden, zich terug trekken, anderen bekritiseren, geen initiatief meer nemen, op de punten en komma’s gaan zitten, zeuren, overspannen raken etc.
In ergere gevallen ontstaan hierdoor angsten, burn-out en depressieve gevoelens. En ben je echt elk gevoel van verbinding kwijt, dan is er zelfs gevaar voor zelfmoord of psychose. Zo ver komt het bij de meeste mensen gelukkig niet.
Denk maar terug aan momenten waarop je niet lekker in je vel zat. Grote kans dat er iets speelde op je werk, thuis of in je vriendenkring. Iets liep niet lekker met iemand anders. Ruzie, onenigheid, een conflict, je krijgt iets opgedrongen, iemand maakt een rare move of heeft iets beledigends gezegd etc.
Je kunt daar dan naar kijken en medelijden hebben en de ander proberen te helpen door te zeggen dat ie moet stoppen met snauwen, of dat hij niet zo raar moet doen, of er zelfs een pilletje instoppen zodat hij niet meer voelt wat hij voelt.
Je kunt een mens die zich niet verbonden voelt op allerlei manieren helpen om zich aan te passen aan een wereld zonder contact, maar uiteindelijk helpt maar 1 ding:
Die mens moet terug het ‘water’ in!
Het contact, het gevoel van verbinding moet worden hersteld.
En dat is de kunst van bemoediging: het gevoel van eigenwaarde en het gevoel van verbinding versterken bij jezelf of bij een ander.
Zo essentieel is dat.
Een mens die zich goed voelt en die zich op een positieve manier verbonden voelt met de mensen om zich heen, daar heb je geen kind aan!
Mensen die het fijn hebben, willen dat het fijn blijft. Die hebben geen reden om dwars te liggen of onzinnige dingen te doen of zich op een storende manier te gedragen. En ja: kinderen zijn ook mensen! Voor hen geldt precies hetzelfde.
Een mens die zich op een storende manier gedraagt, is een ontmoedigd mens.
Kinderen die storen zijn ontmoedigde kinderen
Daar kun je op allerlei kunstige manieren mee omgaan, maar uiteindelijk helpt maar 1 ding: bemoedigen!
Let er maar eens op, kijk om je heen, kijk naar jezelf.
Ik hoor graag je ervaringen!
