Al die verhalen over je intuïtie en je innerlijke stem … heel eerlijk, ik moest er lange tijd niets van hebben. Ik woon al heel lang in het Noorden van het land (tou eem normoal jaaah!) en met een papa van de TU-Delft vierde de ratio hoogtij bij ons thuis.
Toch bleef het een interessant thema: in kunnen tappen op een bron met alle kennis … al je vragen beantwoord krijgen … er zijn momenten geweest waarop me dat echt heul erg goed in de oren klonk, omdat ik er met mijn ratio en logisch gedenk niet meer uitkwam.
En dus ging ik op zoek, want dat was vast niet makkelijk, intappen op een alwetende bron … daar moest je vast lang voor op een berg zitten, of minimaal een cursus voor doen. Het klonk als iets ver van mij vandaan en dus eigenlijk ook ver buiten mijn macht. Ik las boeken, zat uren op kussentjes (in het totaal dan, meestal was het 5 minuten, daarna dacht ik: toch maar even de afwas doen misschien) en was me helemaal klaar aan het maken voor dat bijzondere moment dat de wolken open zouden gaan en met trompetgeschal mijn innerlijke stem van zich zou laten horen.
Ik stelde me er zoiets bij voor als in de film, als de hij en de zij elkaar ontmoeten en alles ineens in slow-motion gaat en het geluid wegvalt om daarna met een heel strijkorkest en een gospel-koor dat Hallelujah zingt weer opnieuw los te barsten.
En hoe ik het ook probeerde, ik kreeg het maar niet in de vingers. Ik snapte er helemaal niets van.
Totdat ik het ineens doorkreeg. Je innerlijke stem is niet meer dan een fluistering (zeker voor dat soort logica-loving mensen zoals ik).
En toen schaamde ik me eigenlijk ineens een beetje. Want die fluistering … die kende ik wel.
“Lijkt me niet zo handig Renie, als we dit gaan doen.”
“Eigenlijk heb ik hier niet zoveel zin in, kan dit niet anders?”
“He dat is leuk Renie, zullen we daar eens gaan kijken?”
“Pff wat voel ik me hier ongelukkig bij zeg, dit past zo niet bij me.”
“Kijk, is er nog precies een over, dat is toevallig.”
“Eigenlijk zou het veel handiger zijn als we het zus of zo zouden doen.”
Ja die fluistering, die kende ik wel. Ik luisterde er nooit naar, want meestal zei die fluistering iets onhandigs. Iets waardoor ik een knoop moest doorhakken, iets moest afzeggen, een ander moest teleurstellen, met iets veiligs zou moeten stoppen, met iets nieuws/engs zou moeten beginnen en overall kleur moest bekennen terwijl je zeker dacht te weten dat anderen daar niet blij mee zouden zijn.
En inderdaad ja, vaak weer beginnend met dat rare woord “Eigenlijk”.
En nu zit ik er mee. Want eigenlijk heeft die fluistering best vaak gelijk …
Maar het vraagt moed van me.
Moed om voor mezelf te kiezen.
Moed om eerlijk en open te zijn over wie ik ben, wat bij me past en wat niet.
Moed om kleur te bekennen.
Misschien nog niet altijd eens zo naar buiten toe, maar in ieder geval naar mezelf.
Stoppen met dat innerlijke gevecht en dat gehakketak in je eigen hoofd. Ken je dat ook?
En dus oefen ik in loslaten van verwachtingen van anderen.
Het minder belangrijk vinden van meningen van anderen.
Het weten en voelen dat ik precies ben zoals ik zou moeten zijn.
En dat het leven van mij is. En dat mijn leven aan mij is om er iets van te maken.
En zo zit ik steeds vaker heerlijk met mezelf te fluisteren 😉
En jij? Kan jij wat met je fluistering, of vind je het vooral gedoe en heb je er alleen maar ‘last’ van?
Moedige groet,
Renie
