Ik ben op vakantie. In eigen land. Niet handig, hoor ik je denken. En inderdaad. Het stormt, het regent, het zand van de Katwijkse duinen zit tussen mijn kiezen en ga ik nog weken thuis terugvinden als ik eenmaal mijn bagage weer heb uitgepakt. Maar ik heb wel deze brainwave!
Laat je je alleen kleden of laat je je leiden door het weer?
Ik zit binnen, er is veel wat ik had willen doen, er is veel wat ik had kunnen doen, er is veel wat me meer had opgeleverd dan een dag (of twee) in een houten strandhuisje opgesloten te zitten vanwege onstuimig zomerweer.
Mijn nichtjes (5 en 3 jaar) doen dat een stuk beter. Die willen spelen met het zand en dus trekken ze hun speelpak aan, nemen de schep in de hand en duwen de deur open, de wijde wereld in. Die willen met het bootje varen: en dus trekken ze hun laarsjes aan en zetten hun jip-en-janneke zuidwestertjes op en daar gaan ze, de wijde wereld in!
Laat je je kleden of laat je je leiden door het weer? Weer zit tenslotte “aan de buitenkant van je kleding” en jij bent daar dus eigenlijk geheel onafhankelijk van. En mijn nichtjes hebben dat goed begrepen.
Zij willen iets, zij kleden zich erop en zij gaan.
Ik wil iets, kijk naar het verstuivende zand buiten en denk, morgen kan ook nog wel.
Dus: laat jij je kleden of laat je je leiden?
En als toetje bedacht ik later nog: het weer is eigenlijk net als de meningen of kritiek of goedkeuring van anderen. Vandaag is het zo, en ook al lijkt het heel indrukwekkend, morgen is het weer voorbij of in ieder geval anders. In ieder geval niet iets waar jij je leven op moet inrichten als je iets heel graag wilt bereiken. Je moet je er wel op kleden, voor als je eens een storm tegenkomt. Moediger worden dus. Achter, naast en voor jezelf gaan staan en dan: de wijde wereld in!
Ik geloof dat ik maar eens op zoek ga naar mijn regenpak, er moeten hoognodig wat zandtaartjes gebakken worden!
