Week 1 - de moed om toch niet te gaan
Het staat al een paar weken in mijn agenda. Een nieuwjaarsborrel. Wat eerst nog een goed idee leek, gaat me eigenlijk steeds meer tegen staan.
'Je hebt er wel zin in hè' zegt een vriendin bij wie ik die middag nog een kop thee ben gaan drinken.
Ik rol met mijn ogen. 'Ik heb het beloofd' zeg ik. Dus tja. Beloofd is beloofd. Zo is dat nu eenmaal.
Eenmaal weer thuis zakt de moed me in de schoenen. Ik wil eigenlijk gewoon liever niet.
Ik heb wel zin om vrienden weer te zien die daar ongetwijfeld zullen zijn. Maar ik heb geen zin in heel veel mensen, in drukte, in op elkaar gepakt in een klein kroegje, waar de theemachine rond een uur of zeven wordt schoongemaakt en je verplicht bent over te stappen op koolzuur, heel veel suiker, alcohol of alledrie, terwijl ik net besloten had om met twee van de drie te minderen. (Voor de perfectionisten: die derde drink ik toch al niet). Bovendien wil ik niet vijf dagen hoeven wachten voordat ik weer naar mijn op leeftijd rakende ouders durf, omdat je niet weet of je iets hebt opgepikt.
De poes heeft zich inmiddels ronkend op mijn schoot geïnstalleerd en snapt ook niet waarom ik me in deze kou naar buiten zou willen begeven.
"Maar ja, je moet toch sociaal doen, nieuwe mensen leren kennen, contacten onderhouden, als je er niet op uit gaat, hoe ga je dan ooit iemand ontmoeten, dit moet je gezellig vinden, iedereen vindt dit gezellig, stel je niet zo aan, waar zijn je pumps huppakee!" Zo klinkt het van binnen.
Maar er is ook een andere.
"Verdorie ben ik hier nu 49 voor geworden om een beetje dingen te gaan zitten doen die ik liever niet wil doen?"
Ik neem een besluit, ik ga niet. ik stuur een paar appjes en schenk de waterkoker nog eens vol.
De hele dimensie aan reacties komt retour.
'Niet zeuren, gewoon komen. Het is heel gezellig.'
'Oh wat jammer, het is hier heel gezellig hoor, maar ik snap het wel.'
'Kijk dat is nou nog eens een goed begin van 2024. Voor jezelf kiezen. Als je dat nou wat eerder had gedaan, hadden we nog samen kunnen eten en een filmpje kunnen kijken.'
Blijkbaar is er geen goed of fout. Dat schiet als eerste door mijn hoofd. Een licht gevoel van opluchting. Het is oké wat ik heb gedaan.
Ik moet gewoon doen wat voor mij klopt op dat moment.
En nu is dat met poes op schoot op de bank.
Had ik toch moeten gaan? Was het moediger geweest me 'erover heen te zetten'.
Misschien.
Maar voor jezelf kiezen is ook een feestje.
