Week 4 - de moed om het niet alleen te hoeven doen

Als ik vroeger als kind ziek was, dan wist mijn moeder dat ik de volgende dag wel weer naar school zou kunnen op het moment dat ze me weer hoorde zingen. Inderdaad is zingen een teken dat ik blij ben. Het schijnt ook iets genetisch te zijn, want zo zat ik ooit bij mijn broer en zijn vrouw en mijn nichtjes aan tafel en die zaten ook ineens te neuriën toen hun favoriete gerecht op tafel kwam.

Zingen dus. En wat ik helemaal fantastisch vind is scatten. Van dat da-bie-da-bie-doe-boep-wiee wat je wel veel in jazz liedjes hoort. Eigenlijk doe je dan gewoon een trompetje of een saxofoon na. En dan helemaal super fantastisch met een bandje met zo'n drummertje met van die brushes - ka-shoe ka-shoe ka-shoe.

Echt, heel veel blijer kun je me niet krijgen.

Maar tja, je moet het maar durven he ...

Dus daar zat ik met mijn goede voornemens, maandagavond bij een open jam sessie.
De sessie leider komt naar me toe. 'Ambities om te zingen?' vraagt ie.
'Mjaah mjaah als ik het lied ken dan misschien, tja ambitie, tja' is mijn zeer overtuigende antwoord. (zucht)

Gelukkig kom ik een bekende tegen. 'Ik schijt altijd zeven kleuren bij dit soort dingen', zeg ik tegen haar.
'Ik heb hier ook nog nooit gescat vertrouwt ze me toe.'

Dan wordt 'Blue moon' ingezet.

'Zullen we samen?' vraagt ze. En daar gaan we. Uit volle borst in een toonsoort waar of Barry White of Mariah Carey heel blij mee zou zijn geweest, maar so be it. We ya-ba-da-ba-doe-en er op los dwars door alle toonladders heen, maar we staan er toch maar mooi.

And when I looked that moon had turned to gold.